Uitgegeven bij Signatuur
384 blz
Ratko Mladiç werd als een van de laatste Servische generaals uit de Joegoslavië-oorlogen in 2011 gearresteerd op beschuldiging van oorlogsmisdaden. Het verhaal van deze vuile oorlog op het einde van de vorige eeuw – zijn er andere trouwens? – wordt opgehangen aan het gedeeltelijk fictieve verhaal van Ana Mladiç, zijn dochter.
Net voor ze zou afstuderen in 1994 pleegt Ana zelfmoord bij haar thuis in Belgrado . Als Ratko in 2011 naar Den Haag wordt overgebracht, vraagt hij om nog even bij het graf van zijn dochter te mogen passeren. Het wordt hem toegestaan. Tot zover de feiten.
Waarom stapt Ana uit het leven? En waarom doet ze dat met het lievelingspistool van haar vader? Heeft het te maken met iets wat in Moskou op een uitstapje met vrienden gebeurd is? Is er een verband met een ontluisterend artikel over haar vader in een toonaangevende krant? Wat doet het met je als je de dochter van Ratko Mladiç bent, oorlogsheld of misdadiger, afhankelijk van de kant van waaruit je kijkt. Aan het woord zijn Ana zelf, in Moskou en later terug in Belgrado en Danilo uit Sarajevo. Vanuit die invalshoek laat Clara Usón het hele spectrum van bevolkingsgroepen en overtuigingen passeren die de Balkan tekenen. Je ziet hoe weerloos multiculturele vriendschappen en buurtweefsels zijn tegen oorlogspropaganda en ultranationalisme.
Ik zal niet beweren dat ik de Joegoslavië-oorlogen nu volledig begrijp, maar het boek heeft alvast wat inzichten gebracht. Het blijft uiteraard een roman, maar dan wel een die hout snijdt. Boeiend vond ik de evolutie die de dochter doormaakt: geprangd tussen liefde en bewondering voor haar vader en de twijfel als haar vrienden en de buitenwereld haar wereldbeeld aan het wankelen brengen. Samen met Non chiedere perché van Franco Di Mare (bespreking volgt later) en Ter wereld gekomen van Margaret Mazzantini (besproken op 31 okt. 2011) het begin van een mooi lijstje Balkanliteratuur.
★★★★☆
Geen opmerkingen:
Een reactie posten