Pagina's

vrijdag 27 september 2013

Het Romanov mysterie - Glenn Meade


Vertaald door Roelof Posthuma

Uitgegeven bij Kok

464 blz.


Het Romanov mysterie van Glenn Meade is één grote flashback naar de periode van de Russische revolutie.  Een van de bloedige ontsporingen van deze revolutie was de massamoord op  de  tsaar en zijn hele gezin. Glenn Meade maakt er een fictief verhaal van, over hoe de jongste dochter Anastasia misschien de dodendans  ontsprongen is. Verhalen over een internationaal gesteunde reddingsoperatie doen de ronde. Rond dat mysterie is deze roman gebouwd. 
De hele roman door had ik het  beeld van de Russische tsarenfamilie voor mij: tsaar Nicholas en zijn vrouw, hun 4 mooie dochters en de ziekelijke Aleksei, in een van de vele statige poses in betere tijden. Dergelijke foto’s zijn zo bekend geraakt dat je ze moeiteloos oproept bij de lectuur van deze roman. Het beeld van de zorgzame familievader lijkt niet te rijmen met zijn reputatie als wrede heerser. De auteur speelt dat dubbele voortdurend uit in zijn verhaal.  Hoe  gruwelijk de daden van de rode revolutionairen ook zijn, je kan hun woede tot op zekere hoogte begrijpen, als je weet wat ze te verduren hadden onder het tsaristische bewind. Tegelijkertijd  wordt de tsaar niet de absolute slechterik, omdat dat beeld wordt bijgesteld door het perspectief van  bijvoorbeeld zijn jongste dochter.  Geen enkel partij had in deze woelige tijden trouwens het monopolie op wreedheden.
Toch is Het Romanov mysterie op de eerste plaats een (historische) avonturenroman.  Spanning is de belangrijkste troef van deze roman. Dat in combinatie  met de achtergrond van het bloedige conflict tussen Rood en Wit na de Oktoberrevolutie van 1917 in Rusland kon mij wel boeien. Ik denk dat hier ook materiaal voor een film inzit.
Echte psychologische diepgang moet je echter niet verwachten. Van de meeste personages zijn de politieke gedragingen vrij goed gemotiveerd, maar hun romantische demarches nogal voorspelbaar. Ook de link tussen heden en verleden vond ik minder geslaagd. Het ik-personage uit het heden kan niet op tegen de kleurrijke personages uit het verleden.
Slotsom: goeie lectuur voor wie houdt van een spannende roman in een historisch decor. Maar voor het betere werk grijp je beter naar The House of Special Purpose van John Boyne, vertaald in het Nederlands als Het winterpaleis. (zie eerdere bespreking van 17 september 2010)
★★★☆☆

Geen opmerkingen:

Een reactie posten