Vertaald door Roelof Posthuma
464 blz.
Het Romanov mysterie van Glenn Meade is één grote flashback
naar de periode van de Russische revolutie.
Een van de bloedige ontsporingen van deze revolutie was de massamoord
op de
tsaar en zijn hele gezin. Glenn Meade maakt er een fictief verhaal van,
over hoe de jongste dochter Anastasia misschien de dodendans ontsprongen is. Verhalen over een
internationaal gesteunde reddingsoperatie doen de ronde. Rond dat mysterie is
deze roman gebouwd.
De hele roman door had ik het beeld van de Russische tsarenfamilie voor mij: tsaar Nicholas en zijn vrouw, hun 4
mooie dochters en de ziekelijke Aleksei, in een van de vele statige poses in
betere tijden. Dergelijke foto’s zijn zo bekend geraakt dat je ze moeiteloos
oproept bij de lectuur van deze roman. Het beeld van de zorgzame familievader
lijkt niet te rijmen met zijn reputatie als wrede heerser. De auteur speelt dat
dubbele voortdurend uit in zijn verhaal.
Hoe gruwelijk de daden van de rode revolutionairen ook zijn,
je kan hun woede tot op zekere hoogte begrijpen, als
je weet wat ze te verduren hadden onder het tsaristische bewind.
Tegelijkertijd wordt de tsaar niet de
absolute slechterik, omdat dat beeld wordt bijgesteld door het perspectief
van bijvoorbeeld zijn jongste dochter. Geen enkel partij had in deze woelige tijden trouwens het monopolie op wreedheden.
Toch is Het Romanov mysterie op de
eerste plaats een (historische) avonturenroman.
Spanning is de belangrijkste troef van deze roman. Dat in
combinatie met de achtergrond van het
bloedige conflict tussen Rood en Wit na de Oktoberrevolutie van 1917 in Rusland
kon mij wel boeien. Ik denk dat hier ook materiaal voor een film inzit.
Echte psychologische diepgang moet je
echter niet verwachten. Van de meeste personages zijn de politieke gedragingen
vrij goed gemotiveerd, maar hun romantische demarches nogal voorspelbaar. Ook
de link tussen heden en verleden vond ik minder geslaagd. Het ik-personage uit
het heden kan niet op tegen de kleurrijke personages uit het verleden.
Slotsom: goeie lectuur voor wie houdt
van een spannende roman in een historisch decor. Maar voor het betere werk grijp je beter naar The House of Special Purpose van John Boyne, vertaald in het Nederlands als Het winterpaleis. (zie eerdere bespreking van 17 september 2010)
★★★☆☆
Geen opmerkingen:
Een reactie posten