Uitgegeven bij Harper Collins260 blz.
The Virgin Suicides kennen de meesten onder ons van de gelijknamige film van Sofia Coppola (1999). De scènes die ik mij nu nog herinner, roepen jaren later nog altijd een sfeer van bevreemding op.
Voor wie niet vertrouwd is met de plot, nog even heel kort: vijf dochters uit een enkel (streng religieus) gezin plegen in de tijdspanne van 15 maanden zelfmoord. Jaren later beschrijven hun buurjongens hoe ze de Lisbon meisjes al die tijd observeerden, en dat kijken staat voor het kijken van een hele gemeenschap, een typisch Amerikaanse suburb. Dit collectieve vertellersperspectief vind je ook terug in het boek. Het maakt dat de lezer ook eerder afstandelijk gebiologeerd meekijkt, eerder dan echt geschokt te zijn door de tragische gebeurtenissen, die bijna niet eens echt tragisch aanvoelen, maar soms heel luchtig en bijna hilarisch aandoen. Soms lijkt het alsof het omhakken van de zieke bomen langs de voortuintjes meer emotie teweegbrengt dan de dood van de meisjes.
Toen ik het boek net uit had, wist ik niet meteen of ik dit nu een goed boek vond. Toch had ik het probleemloos uitgelezen, en het bleef toch wel rondspoken in mijn hoofd. Maar de connectie met de personages kwam er niet. Je blijft met veel vragen zitten, net als de buurjongens toentertijd. Waarom? En zoals je al vermoedt, echte antwoorden komen er niet, hoogstens een gissing. Wat blijft hangen is een impressie van een kleinsteedse gemeenschap met zijn kleine kantjes, met de capaciteit tot vreselijke dingen in een schijnbaar lieflijke omgeving van goed onderhouden gazonnetjes, heel Amerikaans en tegelijkertijd heel universeel herkenbaar. Bevreemdend dus, en daardoor ook wel fascinerend.
★★★
Geen opmerkingen:
Een reactie posten