altijdeenboek

Come Dio comanda, Niccolò Ammaniti. 2006.
Vertaald als Zo God het wil, door Etta Maris.

Deze roman zal nog lang blijven nazinderen.  Ik was er nochtans niet echt gerust in. De achterplattekst had mij niet helemaal overtuigd. Een groepje outcasts plannen een overval op een geldautomaat. Dat gaat gevaarlijk in de richting van een banale misdaadroman met een sociaal tintje.  En wat te denken van een marginale vader die zijn 13-jarige zoon Cristiano ‘vol tederheid en oprechtheid’ onderwijst in geweld en mishandeling? Ik was nieuwsgierig, maar toch wat op mijn hoede.
Maar het wonder gebeurt: de personages komen tot leven en zuigen je mee in hun  onvoorstelbare universum.  Herkenning lijkt dan ook niet het juiste woord: de wereld van Reno en Cristiano en hun ‘vrienden’ staat mijlenver van die van de doorsnee lezer. Toch overtuigen ze door hun honger naar liefde en erkenning, hun stuntelige communicatie, hun goedbedoelde pogingen om hun leven  weer op de rails te zetten, kortom door hun menselijkheid.  
Ook de plot werkt wonderwel: dat de nacht van de waarheid toevallig ook de meest apocalyptische stormnacht van de eeuw blijkt te zijn, is geen storend element, maar past naadloos bij deze bevreemdende roman, die balanceert tussen ‘noir’ en luchtige ironie.
Enig minpuntje: de  titel en de cover van de Nederlandse versie  zijn wat teleurstellend. 
Maar voor de rest kan ik alleen maar zeggen: als je maar één boek leest dit jaar, lees dan Come Dio comanda. Niet voor niets won Ammaniti voor deze roman de prestigieuze Premio Strega in 2007.
★★★★☆