Zeggen dat de Scandinaven goed scoren in de misdaadroman is een open deur intrappen. Henning Mankell, Unni Lindell, Arnaldur Indridason, Karin Fossum, Stieg Larsson: je kan ze 'blind' kopen, ze staan garant voor degelijk geschreven, spannende boeken. Dat geldt ook voor Åke Edwardson. In juni verscheen zijn tiende boek in vertaling, De laatste winter. Met hoofdinspecteur Erik Winter uit Göteborg als hoofdpersonage. En in de traditie van illustere collega's als Håkan Nesser (Van Veeteren), Henning Mankell (Wallander) en de Zweedse grondleggers van de politieromans, Sjöwall & Wahlöö, neemt ook Edwardson na tien delen afscheid van zijn speurder. Misschien had hij dat al iets eerder moeten doen. Want Een vlucht vooruit (nr 8 in de reeks) kon mij niet bekoren.
In een nachtwinkel in een bruine buurt in Göteborg worden drie allochtonen op bloedige wijze vermoord. Niemand heeft iets gezien, niemand heeft iets gehoord. Er zijn wel geruchten, geruchten over kinderprostitutie en trafficking. En er is het sfeerbeeld van een Europees land dat worstelt met zijn houding tegenover immigranten en asielzoekers. Hoe verdraagzaam wil/kan een maatschappij zijn? En is die verdraagzaamheid niet eerder onverschilligheid? Vragen die je maar al te goed herkent. Zweden is niet het enige land dat stevig naar rechts opgeschoven is. Temidden van die zwaar beladen thema's geeft Edwardson een zeer menselijk beeld van inspecteur Erik Winter, die overeind probeert te blijven, in de zaak en in zijn privé-leven.
Maar er komt geen schot in deze duistere zaak en de frustratie van de speurder is toch vrij dun als gegeven om de lezer geboeid te houden. Toegegeven, het einde komt toch nog onverwacht, maar voor mij was het kalf toen al verdronken.
Toch blijf ik benieuwd. Als er iets is dat de Scandinavische grootmeesters gemeen hebben, is het hun maatschappelijke betrokkenheid. Edwardson zelf zegt hierover in een interview: "Ik vind dat schrijvers van misdaadromans een belangrijke rol hebben om menselijkheid en inlevingsvermogen in hun werk te stoppen. Misschien meer nog dan andere schrijvers. Anders wordt het gewoon koud en cynisch vermaak en daar hebben we al meer dan genoeg van."
Ik zal dus de Scandinavische misdaadroman blijven volgen, ongevoelig voor het misprijzen van de puur 'literaire' lezer/criticus. En ook Åke Edwardson kan op zijn beide oren slapen. Ik kijk toch al uit naar De laatste winter. Leuke knipoog trouwens, die titel, naar het afscheid van zijn hoofdpersonage.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten