Een poëtische titel, een mooie retro-cover en de reputatie van de schrijver, deze drie elementen trokken me naar dit boek.
Misschien
beginnen met de foto. Beetje melancholisch en mysterieus. Een momentopname, en
misschien niet wat het lijkt. Met deze
gedachte speelt de auteur voortdurend in zijn roman. In de erfenis van haar
tante Rosamund vindt Gill enkele
cassettebandjes met bijhorende foto’s, bestemd voor Imogen, een vrouw die Gill
niet kent. Imogen blijkt onvindbaar en dus moet Gill het verhaal zelf
beluisteren. Het verhaal legt bloot wat
de foto’s niet tonen.
Ook
de verwachting van de titel wordt ingelost. Met context wordt het beeld nog mooier, maar dat
laat ik de lezer liever zelf ontdekken.
Over de meerwaarde van Jonathan Coe voor deze roman heb ik een dubbel gevoel. Het thema van de roman en de
keuze van de personages hadden van dit boek evengoed een ‘soft’ vrouwenboek
kunnen maken, type bestseller van Rosamunde Pilcher bijvoorbeeld. Dank zij
Coe’s literaire pen gebeurt dat (net) niet. Toch blijft het een vreemd boek
voor Coe’s doen. Wie hem kent van De
Rotters’ club mist hier wel zijn satirische kijk op politiek en maatschappij.
★★★☆☆
Geen opmerkingen:
Een reactie posten