Uitgegeven bij Ambo-Anthos
Drie Italiaans-Libische zusjes worden in de zomer van 1940 samen met dertienduizend lotgenoten op verplichte vakantiekolonie gestuurd naar Italië. Ze worden er (her)opgevoed tot goede fascisten. Maar dan stapt Italië in de oorlog en aan hun verblijf/gevangenschap komt geen einde ...
Boeiende lectuur, vooral omdat dit een zo goed als onbekende pagina is uit de Italiaanse geschiedenis. Maar evengoed is het een coming-of-age roman. Je ziet de kinderen evolueren en heel verschillend reageren op hun nieuwe situatie. In het begin van de roman is Angela zeven jaar oud, Sara is enkele jaren ouder en de jongste, Margherita, is pas vijf. Het is de middelste zus die alles observeert en vertelt : ze ziet hoe Sara in het begin heel vatbaar is voor de strakke kampdiscipline en propaganda. Met pijn in haar hart moet ze toezien hoe de jongste zich opsluit in haar eigen wereldje. En zij, Angela, de middelste zus, de meest gehoorzame, de angstigste, rebelleert op haar manier.
Hallucinant om te zien hoe doeltreffende propaganda en ondervoeding erin slagen om zelfs de herinnering aan hun moeder quasi volledig uit te vegen. Wat echter blijft is dat ene beeld uit een zwoele Libische zomernacht, kort voor hun vertrek. In het holst van de nacht zagen ze een vrouw te paard voorbijrijden, op de vlucht voor ... , tja, waarvoor eigenlijk? Hun fantasie is eindeloos. Als een hoopvolle droom begeleidt het beeld de twee oudsten, en het is tegelijkertijd een mooie leidraad voor deze roman.
De Italiaanse titel Le Amazzoni focust dan ook meer op de belevingswereld van de meisjes, terwijl de Nederlandse uitgever kiest voor een neutralere titel.
Leest vlot, maar soms ook wat moeilijk omdat we zelf zo weinig weten over de historische achtergrond en de auteur niet echt veel duiding geeft.
★★★1/2
Geen opmerkingen:
Een reactie posten