De laatste zomer in de stad - Gianfranco Calligarich

Uitgegeven bij Wereldbibliotheek
Uit het Italiaans vertaald door Els van der Pluijm
176 blz.

De jonge journalist Leo Gazzarra verruilt in de jaren '70 het saaie Milaan voor de bruisende hoofdstad. Overdag probeert hij de kost bijeen te scharrelen in de marge van de journalistiek, 's nachts duikt hij  in het nachtleven van Rome. Tussen de Spaanse Trappen, de Piazza del Popolo en de Piazza Navona, zwalpt hij van de ene bar naar het andere feestje,  in het gezelschap van de beau monde of wie dat probeert te zijn, op zoek naar wie weet wat... Roem misschien, of de eeuwige liefde?  Op een van die nachten ontmoet hij Arianna, al even stuurloos als hijzelf. Onder het laagje oppervlakkigheid schuilt iets diep-tragisch. 

Je kan niet anders dan denken aan Fellini's La dolce vita:  ook hier een journalist die het 'zoete leven' beschrijft van de high society van Rome.  Het beeld van Anita Ekberg in de Trevi-fontein is deel van ons collectieve filmgeheugen.  

Alleen ziet het Rome van Calligarich er al wat groezeliger uit. Zijn personages zijn toch eerder losers, krijgen niets voor mekaar, zelfs de liefde niet. De roman leest van bij de openingszinnen als een kroniek van een aangekondigd einde.  ‘Zo gaat het natuurlijk altijd. Iemand doet van alles om afzijdig te blijven en belandt vervolgens op een goede dag, zonder te weten hoe, in een geschiedenis die hem regelrecht naar het einde brengt.’

Er zit veel triestheid in deze roman. Met een knipoog naar die andere Rome-film zou  ik hem durven ondertitelen La Grande Tristezza. En toch  slaagt de auteur erin  ook  iets lichtvoetigs, iets teders in zijn roman te stoppen. De gevatte, droog-ironische  stijl maakt het verteerbaar. 'Zelden zo vrolijk geworden van zo’n tragisch boek', zegt Emilia Menkveld  in haar recensie voor de Volkskrant. Zo ver zou ik niet gaan.  Maar het boek heeft mij wel bekoord.  Ik zal niet zeggen dat ik de personages in mijn hart heb gesloten, maar de sfeerschepping is wondermooi.   Een beetje Bonjour tristesse (F. Sagan) en La Dolce Vita (Fellini) samen.  

★★★★