Malocchio.

Malocchio van Geerten Meijsing.

Een Toscaanse jeugd.

De zoveelste Italiëroman, hoor ik je denken?

Ja en neen. De roman wil zeker geen lofzang zijn op ‘la bella Italia’. Op de eerste plaats is het een roman waarin de dochter-vaderrelatie centraal staat. De ik-figuur is een schrijver die na het vertrek van zijn vriendin zijn jonge dochter zelf probeert op te voeden in Toscane, waar hij een vervallen huis huurt van een norse huisbaas/buurman.  Chiara is een vroegwijs, eigenzinnig kind, die haar vader en haar omgeving weet te manipuleren. Haar vader noemt haar wel eens Malocchio, het ’boze oog’. Als Chiara 12 is verlaat ook zij hem om in Amsterdam te gaan studeren.

En Toscane en de Italian way of life mogen dan al helemaal verweven zijn met het verhaal en de personages, dat gebeurt niet op een platte manier: van in het begin is het beeld dat de schrijver oproept genuanceerd.  Al heel vroeg in  het verhaal lees je dat er ‘van dat mooie Toscaanse landschap niets meer te zien was, als je er eenmaal in verdwenen was’. Over het klimaat: ‘verschroeide aarde in de zomer met zinderende dorst, en winters waar niet tegenop te stoken valt.’ Bovendien wonen de ‘maledetti Toscani’ er, ‘eenkennig, arrogant, zelfingenomen en vol vreemdelingenhaat’. Niet direct iets om in een reclamespotje te zetten. Maar enkele regels verder zingt hij de lof van de olie en het brood in Lucca. Alleen in Lucca maken ze focaccia die de naam verdient. Op elke pagina wemelt het van de Italiaanse uitdrukkingen en het boek staat vol weetjes, die dan weer wel zo uit een reisgids zouden kunnen komen.  Het Italiëgevoel is  echt dubbel in deze roman.

Naarmate het verhaal vordert verliest de ik-figuur zijn greep op het leven: zijn ruzies met de buurman worden grimmiger,  het wordt steeds duidelijker dat het niets wordt met de lange stoet van vriendinnen die de revue en zijn bed passeren en als hij op het eind alleen achterblijft zonder Chiara, kijkt hij naar Toscane zoals men naar het verloren paradijs  kijkt.

En zo is deze roman die zich aankondigde als een roman over het kind eigenlijk de roman van de vader geworden.

Meeslepend geschreven, met af en toe een bespiegeling om bij stil te staan, zonder dat het boek al te nadrukkelijk de filosofische toer opgaat. De smaak van Italië krijg je er zo bij. Om nog eens te herlezen.
★★☆☆☆