altijdeenboek

Zwanenroof van Elizabeth Kostova

Deze tweede roman van Kostova speelt zich helemaal af in schilderskringen. De plot heeft wat van een speurdersroman, zonder dat er een conventioneel speurderstype aan te pas komt. Een psychiater krijgt op een dag een vreemde patiënt onder zijn hoede: de kunstschilder Robert Oliver heeft met een mes uitgehaald naar een schilderij in de National Gallery in Washington. De man heeft duidelijk psychische problemen. Meer dan een jaar verblijft hij in de privé-kliniek van Dr Marlowe. Marlowe, die zelf ook schildert in zijn vrije tijd, is geïntrigeerd door deze vreemde man die de hele tijd blijft zwijgen en steeds dezelfde vrouwenfiguur tekent.  Waarom is Oliver zo geobsedeerd door deze vrouw? Wie is deze vrouw? Waarom wilde hij een schilderij te lijf gaan? Hij gaat op zoek naar antwoorden bij de ex-vrouw en de minnares van Oliver en komt in de zoektocht ook zichzelf tegen. Ondertussen onderbreekt de auteur het verhaal regelmatig met persoonlijke brieven van een getalenteerde jonge schilderes uit de 19de eeuw.  Geleidelijk wordt het verband duidelijk en de brieven zijn eigenlijk het interessantste gedeelte van de roman, ook al omdat ze een idee geven van hoe het was om als jonge vrouw  in de 19de eeuw talent te hebben in een mannenmaatschappij. Het wereldje van de Franse impressionisten komt ook goed uit de verf.

Ik heb deze roman van meer dan 500 bladzijden in een recordtempo uitgelezen. Zeggen dat ik er niets in vond, zou dus wat flauw zijn. Waarom kan ik dan niet echt enthousiast zijn? Het verhaal is anders kunstig genoeg opgebouwd met drie vertellers en de brieven ertussendoor. Of is dat juist zijn zwakte? De drie vertellers uit de nu-plot kunnen in elk geval niet op tegen de kracht van de stemmen uit de 19de-eeuwse briefwisseling en vertragen misschien onnodig het verhaal. Zeker de inbreng van de verteller/psychiater loste niet alle verwachtingen in: de duiding van de gestoorde Oliver blijft nogal aan de magere kant. Het thema van de obsessie raakte wat ondergesneeuwd onder de romantische verzuchtingen van deze verteller. Ik heb wel genoten van de beschrijvingen en verwijzingen naar bekende schilderijen.  En Kostova heeft wel degelijk vakmanschap, zeker als ze de historische toer op gaat en net als in De historicus zal het wel dat vleugje geschiedenis zijn dat mij uiteindelijk in zijn ban heeft gehouden.  
★★☆☆☆