Uitgegeven
bij Cossee
313 blz.
De pas afgestudeerde filosoof Freek
Moerdijk zoekt uit noodzaak een baantje
in het onderwijs. Op het einde van het schooljaar staat hij voor een moeilijke
opdracht. Zijn schooldirecteur heeft hem verzocht een afscheidsrede te
schrijven voor een collega, die onverwachts om het leven kwam. Zal hij het houden bij de
gebruikelijke clichés over de doden? Hoe eerlijk wil of kan hij zijn?
In zijn verslag over het schooljaar dat aan de tragische gebeurtenis
voorafging, weet Offermans angstwekkend herkenbaar de sfeer op een grote school
te schetsen. Het contrast tussen de enthousiaste, idealistische beginnende
leraar en de cynische anciens, het gevecht om de aandacht van de puberende
studenten, de dictatuur van de administratie, de druk van de ouders, inhoud vs
cijfers, bezieling vs scores en ga zo maar door, het is er allemaal.
Maar misschien is die kopieerkunst
van het dagelijkse leven ook een beetje
de zwakte van deze roman. De essayist in Offermans heeft aan ideeën en
inzichten geen gebrek. De plot heeft minder te bieden. En zoals dat in ideeënromans wel meer het
geval is, blijven ook in Dood van een
leraar de personages wat onderbelicht. Het beeld van een wereldvreemde
filosoof, eerder per ongeluk in het
onderwijs verzeild geraakt, kon er nog mee door, maar deze Freek Moerdijk is
niet alleen wereldvreemd, hij lijkt wel een anachronisme die op geen enkel
manier overtuigt als twintiger in de eenentwintigste eeuw.
Stof tot nadenken dus, maar
misschien was die beter niet in de vorm van een roman gestopt.
★★☆☆☆
Geen opmerkingen:
Een reactie posten