Het verhaal van het verloren kind - Elena Ferrante

Vertaald door Marieke van Laake
Uitgegeven bij Wereldbibliotheek
584 blz.

Het heeft wat geduurd voor ze er eindelijk was, de Nederlandse vertaling van het vierde deel van de Napolitaanse romans van Elena Ferrante. Maar in november van 2016 was het dan toch zo ver. En die extra tijd kwam mij wel zo goed uit. Wie mijn vorige blogberichten 

(http://gal-altijdeenboek.blogspot.be/2015/10/de-geniale-vriendin-of-de-napolitaanse.html) over Ferrante gelezen heeft, herinnert zich misschien dat ik bij deel 3 mijn enthousiasme over deze reeks wat kwijt was. 

Even de draad weer opnemen: Lila en Elena zijn nu volwassen vrouwen. Elena/Lenù is haar achtergrond ontgroeid en is een schrijfster geworden met een zeker succes. Haar huwelijk met Pietro is op de klippen gelopen en zij keert uiteindelijk met haar twee jonge dochters naar Napels terug. Lila daarentegen heeft nooit een voet buiten Napels, buiten 'de wijk' gezet. Ze leeft er samen met haar partner Enzo en haar zoon, Gennaro/Rino. Ze zwaait er de plak, en het is niet zo duidelijk of ze buiten of boven de niet altijd even propere praktijken staat waarop Napels teert. Nog steeds is de verhouding tussen de vriendinnen er een van afstoten en aantrekken, van rivaliteit en van solidariteit. En in diezelfde sfeer worden ze ook allebei weer zwanger. Lenù krijgt een dochtertje, Imma. De vader is Nino, de minnaar voor wie ze haar man verlaten heeft, en ooit de minnaar van Lila. Enkele weken later wordt Tina geboren, dochtertje van Lila en Enzo. Ferrante neemt zoals altijd ruimschoots de tijd om het sentimentele leven van haar hoofdpersonages uit de doeken te doen. En op de achtergrond is de wereld in verandering, en niet altijd in de goede zin. Italië kreunt onder een golf van geweld, de Rode Brigades, de ontvoering van Aldo Moro, de maffiamoorden. In Napels wordt de camorra steeds driester en de vuisten van de mannen zitten er nog steeds even los. 

Misschien is het wel omdat dit vierde deel zich weer bijna volledig in Napels afspeelt, dat ik weer helemaal in het verhaal gezogen ben. In de sociale heksenketel van deze groezelige maar fascinerende stad, valt de vreemde vriendschap tussen de twee vrouwen als een puzzelstukje op zijn plaats. Heerlijke leeservaring ook als het einde van deze roman, dat ik hier niet ga verklappen, weer aansluit bij die prachtige poppenscène uit het eerste deel. 

En zo eindig ik toch nog met veel bewondering voor deze grootse reeks van Napolitaanse romans. 

Ik word trouwens een beetje boos, als ik weer eens lees dat De geniale vriendin gaat over 'een typische vrouwenvriendschap'. Neen, dit is een romanreeks over een vriendschap, over twee vrouwen, over Napels, over verlies, over identiteit, over relaties, over moderniteit, over tradities, over ... alles eigenlijk. Dat is een compliment en tegelijk ook een zwak punt. Want het is daardoor ook wel zeer uitvoerig geworden, er had misschien best wel wat geschrapt kunnen worden. Tenminste zo verklaar ik mijn tijdelijke leesinzinking tijdens deel 3. Uiteindelijk geef ik de hele reeks zowel als Het verhaal van het verloren kind graag 4 sterren. Goed voor meer dan 1700 blz. leesplezier.