Uitgegeven bij Mistral
320 blz.
Seattle 1986. Henry Lee, een Amerikaan met Chinese roots, vindt moeilijk zijn draai na de dood van zijn vrouw. Op een van zijn wandelingen door de stad is hij er getuige van hoe na 40 jaar verval Hotel Panama vanonder het stof wordt gehaald. De nieuwe eigenares poseert met een kleurige bamboe-parasol die ze nog in de kelders van het hotel gevonden heeft. Voor Henry is dat de trigger naar het verleden. Net geen twaalf was hij toen hij Keiko leerde kennen. Het zelfzekere Japanse meisje helpt hem doorheen een moeilijke schooltijd. Samen trotseren ze het racisme van hun blanke klasgenootjes, samen leren ze de jazz kennen, samen verkennen ze de stad … Maar in 1942 worden hun levens bruusk overhoop gehaald als, na Pearl Harbour, alle Westkust Amerikanen van Japanse origine verplicht geïnterneerd worden zgn. relocation centers, lees: opgesloten in kampen. Henry heeft zelf Chinese roots. Aan de internering ontsnapt hij, maar de gebeurtenissen tekenen ook zijn leven.
Ik zal wel in herhaling vallen, maar deze mix van wereldgeschiedenis en een authentiek levensverhaal van een individu werkt bij mij altijd. Dat de jazz-scene in beeld komt is nog een extra troef. Hotel op de hoek van bitter en zoet is confronterend omdat hij duidelijk maakt dat racisme altijd latent aanwezig is en zeker in oorlogstijd makkelijk extreme vormen aanneemt. Maar tegelijkertijd is het ook een ontroerende liefdesroman. Hier zit een verfilming in.★★★★☆
Geen opmerkingen:
Een reactie posten